Overal, maar dan ook o-ver-al kom ik jou de laatste tijd tegen. Terwijl ik aan het autorijden ben, tijdens het boodschappen doen, bij de kapper, maar ook bij de apotheek en zelfs tijdens m’n slaap kun je me wakker houden. Tot vervelens toe. Ik heb het over niemand minder dan… mezelf.
Een jaar geleden… Daar sta ik dan met twee koffers en m’n goede gedrag. Huppakee het vliegtuig in. Afscheid nemen van iedereen, met een lach en een traan. Richting mijn nieuwe land. Het onbekende avontuur. Ik ga ‘gewoon’ van Nederland naar Italië. Gewoon omdat het goed voelt. Gewoon omdat ik bij mijn Italiaanse amore wil zijn en gewoon omdat ik er al maanden naar uit heb gekeken.
Maar hoe zoet is la dolce vita nou eigenlijk? Living the Italian dream…? Nou, ik vind het maar een moeilijk iets. Soms voelt het alsof ik in een rimboe stam ben beland of tussen de eskimo’s leef!
Een totaal nieuw leven. Vol enthousiasme en goede moed. Maar álles is spannend. De simpelste dingen, voelen als een hele onderneming. Een kopje koffie bij de buren, mijn auto voltanken. Het zweet breekt me uit als de kassière me een vraag stelt terwijl ik in de rij sta. Daar sta ik dan, met mijn mond vol tanden en knikkende knieën. Improviseren in een taal die me niet eigen is, ga er maar aanstaan. Maar de sky is the limit.
Alweer één jaar onderweg. Terecht gekomen in een proces waarin er van alles met me gebeurt. Van de wat-doe-ik-hier-in-godsnaam-momenten tot de ik-ben-trots-op-mezelf-momenten. Ervaren, ervaren en nog eens ervaren. Met je Nederlandse hoofd bedenken hoe het in een ander land zal gaan, dat is onmogelijk. Het is een avontuur, een kronkelig pad, een grote leerschool. Veel dingen gaan anders. Niet beter of slechter. Hoewel ik nog vaak in de in-Nederland-is-álles-beter-fase verkeer. Maar goed, anders. En daar ligt de grootste uitdaging.
Lekker terug naar dat koude kikkerlandje, gewoon aardappels eten en gele en bruine vla als toetje. Deze gedachtes zijn er. Vooral op momenten dat ik met een blok in m’n maag, een brok in m’n keel en uitgelopen mascara de vertrekhal van het vliegveld uitloop als ik m’n ouders of vriendinnen heb weggebracht na een bezoek. Andrea slaat dan een arm om me heen en ik dep m’n tranen. Dit zijn de momenten dat ik het liefst de koffer induik en mee terugvlieg naar Nederland, samen met hem.
Niets is confronterender dan je eigen emigratie. Prachtige ervaringen, maar soms ook lastige periodes. Makkelijk of moeilijk? Je neemt wat erbij komt. Gemis, onzekerheid, trots. Je hebt het echte leven nodig, om met de tijd de juiste antwoorden te kunnen krijgen. Dit is mijn reis. 2017 has just begin!
Een Nederlandse in hartje Italië 
Mooi omschreven suus! De hollandse aardappel is misschien another cook 😉 maar de Italiaanse pasta mag er ook zijn 😊 ben supertrots op je 😙
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je Naat 🙂 Enne, snel samen aan de spaghetti! 😉
LikeLike
mooi verwoordt Suus, lijkt me ook moeilijk waar je overal doorheen moet.,.ik wens je een mooi, boeiend, en zeer gelukkig 2017 in Italië toe, samen met je liefje Andrea.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je Jeannette, wat een lief berichtje. Voor jou ook een mooi 2017! Liefs xxx
LikeLike
Het is niet zomaar iets,het gaat zo als het staat.Het komt zoals het komt.Maar heel erg knap,vind ik het van jou! Super knap!! Ik wens je een heel mooi 2017 toe!! Groetjes Ans Neelen
LikeLike
Hoi Ans, Dank je wel voor jouw lieve berichtje. En natuurlijk ook voor jou nog een mooi 2017!
LikeLike
Hoi Suzanne, ik vind het ontzettend knap hoe jij ” het gevoel van emigreren” beschrijft met zijn ups en downs. Op het Fio gaat alles zijn gangetje en de eerste helft van dit schooljaar zit er alweer bijna op, het gaat snel. Ik wens je een mooi maar vooral een gezond 2017 toe samen met Andrea.
LikeGeliked door 1 persoon
Ciao Antoon, Time flies! Voor je het weet zit het jaar er weer op. Goed te horen dat het goed gaat en dank je wel voor je berichtje. Doe ze de groetjes op het Fio! Liefs
LikeLike
Susanne, ik snap helemaal wat je bedoelt. Je hebt die ups en dows goed beschreven. Ga naar 30 jaar weer terug naar Nederland dan maak je hetzelfde nog een keer mee. Men zegt dat je leven iedere zeven jaar een verandering meemaakt.
Bij ons begint het tijdperk grootouders. Wij zijn oma en opa geworden van Emilia Maria op vrijdag 13 januari. Wat een geluk.
Voor 2017 veel 🍀voor jou en Andrea.
Groetjes jeanne
LikeGeliked door 1 persoon
Hoi Jeanne, Van harte gefeliciteerd met jullie eerste kleindochter. Wat bijzonder! En het lijkt me inderdaad ook weer een hele stap om na 30 jaar Italië terug te gaan naar Nederland. Het heeft allemaal tijd nodig en de tijd zal het leren 😉 Voor jou ook een mooi 2017 gewenst en leuk dat je me volgt! Groet Suzanne
LikeLike
Hey lieve Suzanne,
op het moment dat je deze grote stap hebt genomen, heb je een afweging gemaakt over de voors en tegens. En dit is ook een hele opgave geweest, want het hart is voor een groot deel de beslissende factor, maar het hoofd heeft ook zijn “zegje” gehad in deze beslissing. Nu zo met de start van het nieuwe jaar is het mooi om even stil te staan bij 2016 en te dromen over 2017. Ook het komende jaar heeft zijn ups en downs, maar horen die er ook niet een beetje bij in het leven? Zonder downs kunnen we niet sterker uit de strijd komen en zonder de ups kunnen we de downs niet dragen.
Zolang als de reis met al zijn ups en downs een positief leerproces is met mooie en ook minder mooie ervaringen, met natuurlijk vooral veel, heel veel mooie ervaringen is het de moeite waard.
Liefs uit Reusel
LikeLike
Wow, en zo bezorg jij ons weer een brok in onze keel! Hoe mooi (en ook confronterend, maar wat is daar mis mee?) om dit allemaal mee te mogen maken en ook om je zelf zo tegen te mogen komen! Saai is het in ieder geval niet!! Komt allemaal goed! Liefs Merel
LikeLike