Wanneer ik de laatste tijd ’s ochtends in de spiegel kijk, ben ik steeds verrast. Onaangenaam verrast. Mijn haar lijkt ’s nachts namelijk allesbehalve te slapen. Ongecoördineerde slierten en bobbels zorgen ervoor dat het geheel er esthetisch nogal onvoordelig uitziet. Ik zie eruit als een dweilmop. Zo eentje waarmee je ook goed in de hoekjes kunt komen. Ik loop al maanden rond met dooie puntjes en een fikse uitgroei. Dus tijd voor een bezoek aan de kapper. Maar il problema è… Ik heb nog niet zo’n bijster positieve ervaringen met de kappers hier in de buurt.

Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen zou je denken. Deze dus wel. Na inmiddels tweemaal verknipt te zijn in het land van de laars, geef ik il parrucchiere toch weer het voordeel van de twijfel. Er moet er toch één rondlopen? De laatste keer liet ik de punte morte knippen en liep met allerlei happen uit mijn haar naar buiten. Dit had meer weg een middagje kappertje spelen met een échte schaar. À la kleine kinderen. Gewapend tegen een nieuw fiasco, ga ik voorbereid met wat plaatjes van kapsels, een lijstje Italiaans kappersjargon en mijn levende translator op pad en stap ik een modern ogende kapperszaak binnen. Want tja, je kiest ze toch uit op inrichting. En intuïtie. Maar die laat mij nogal eens in de steek.

Ik word in koor met ‘ciao, buongiorno, salve’ begroet. Dat klinkt professioneel. Ik neem in de kapperstoel plaats. Dan begint het gelazer. Mijn levende translator en ik krijgen een woordenwisseling over de vertaling van het gewenste resultaat. Onder het toeziend oog van de kapster. De vertaalslag van het Nederlands-Engels-Italiaans gaat finaal mis. Terwijl we het zo goed hadden voorbereid. Dan de plaatjes maar. Hoe concreet wil je het hebben. De punte morte en de high-lights bijwerken. ‘Hai capito?’, vraag ik aan de kapster. ‘Si, ho capito’, antwoordt zij accuraat. Oke, let’s give it a shot!

Er wordt goudblonde verf in mijn haar aangebracht die een zachte, natuurlijke, sun-kissed look moet gaan creëren. Vervolgens word ik bedekt met plasticfolie. Of beter gezegd met afdekzeil. Gelukkig zijn hier geen bekenden. Ik kijk ondertussen rond in de kapsalon. Alle vrouwen om mij heen zitten zwijgend met een apathische blik en goudblonde verf in het haar naar zichzelf in de spiegel te staren. Het gevoel bekruipt me dat het ook hier weer gaat uitdraaien op een deceptie.

Na één uur onder het afdekzeil te hebben gezeten is het tijd om te wassen. Het uitkammen daarna is een ware hel. Schijnbaar is mijn coupe zó geblondeerd dat het een gevalletje doie kat op mijn hoofd is. Vervolgens knipt de kapster wat in de wilde weg en gebaart mij dat ik moet gaan staan. Gaan staan? Na vijf knippen uit de losse pols en wat gevaarlijk snijwerk is de klus geklaard. Mijn haar wordt in model geföhnd. Ik moet het nageven: dat kunnen ze! Krullen, stylen, golven. Voor ieder wat wils. Mijn haar zit zo mooi in de krul, dat ik alles eromheen vergeet.

En dan is het klaar. Bij de kassa een rib uit mijn lijf. Als ik de zaak uitloop, word ik nagekeken door een stralende kapster en het personeel zingt in koor ‘ciao, arriverderci’. Eenmaal buiten in het natuurlijke daglicht. Ik kom tot de schrikbarende ontdekking dat ik ben getransformeerd in een Golden Retriever. Ik kan fluiten naar mijn subtiele gouden high-lights en die sun-kissed look. Deze kapster had een andere interpretatie van de kleur blond dan mijn Hollandse. Help! Onlangs in Nederland maar weer de dooie puntjes op de i laten zetten. Het vinden van de Italiaanse Mari of Leco is voor mij een gevalletje speld in de hooiberg. Maar… zoekt en gij zult vinden!