Hoe ben ik nou eigenlijk in Italië verzeild geraakt? Een tijdje geleden kreeg ik een mailtje van Jennifer Nannings en Anja Zwarthoed, van het leuke Italië platform Passie voor Italia , met de vraag of ik het leuk zou vinden om een stukje te delen op hun website. Op de website delen Jennifer en Anja de mooiste reizen, de lekkerste lokale producten, Italiaanse lifestyle en mode. Maar ook vind je er adviezen over de beste restaurants, verhalen van de Laarsbewoners, fans aan het woord, bijzondere vakantieadresjes en reizen op maat. Voor hun platform schreef ik een stukje over hoe ik terecht ben gekomen in het land van de laars. Lees je mee?

Ik drink, tegen de Italiaanse regels in, de hele dag door cappuccino. Ik eet pasta met mes en vork. Oók uit den boze. En ik begeef me inmiddels als een echte pro tussen de brutale Italiaanse weggebruikers. Ik ben Suzanne en met mijn Brabantse roots mag ik me sinds januari 2016 inwoonster van Santa Lucia noemen. Een Italiaans dorp vlakbij Rome. Santa Lucia schetst niet bepaald het idyllische beeld wat wij Nederlanders voor ogen hebben bij het wonen in een Italiaans dorpje. Dan denk je aan het Italië van de ansichtkaarten. Glooiende heuvels, uitgestrekte wijn- en olijfgaarden, middeleeuwse kastelen en meer moois. Niets is minder waar. Santa Lucia bestaat uit een doorgaande weg van ongeveer 5 km, heeft een recht-toe-recht-aan kerk en is voor de rest een ratjetoe van verschillende bouwstijlen. Alles kan. Santa Lucia kent geen grenzen. Er is een wegdek met gaten waar je U tegen zegt. ‘Fare una bella figura,´ oftewel het goed voor de dag komen, is een groot goed voor de Italianen, maar in Santa Lucia kennen ze geen speciale dresscodes en volstaat ook het huispak. Lucky me!

Hoe ik hier verzeild ben geraakt? Het antwoord is simpel: door een citytrip naar Rome in het najaar van 2014. Samen met een goede vriendin. Na een late vlucht belandden we op een terrasje bij ‘Grazia & Graziella’, een tentje in de gezellige uitgaanswijk Trastevere. We hadden wel een borrel verdiend. Nadat we een tafeltje voor twee hadden bemachtigd en de kaart hadden ontcijfert (want ‘anti pasti, primi, secondi, contorni,’wát en in welke volgorde moet je in hemelsnaam kiezen?!), raakten we aan de praat met een groepje van vier. Vier Romeinse locals van het andere geslacht welteverstaan. Het was gezellig dus we besloten om elders nog een cocktailtje te drinken. Door wie kun je immers beter rondgeleid worden in hartje Rome dan door een paar geboren en getogen Romeinen. En zo geschiedde.

Andrea en ik wisselden aan het einde van de avond onze telefoonnummers uit. We konden namelijk wel wat tips gebruiken voor de komende dagen. Ik verwachtte verder niets van ons contact, want ‘come on, een Italiaan? Italianen zijn aan de kleine kant en Rome is zo onhandig ver uit de buurt.’ Maar van het een kwam het ander. Ik nam een sabbatical en vertrok een half jaar naar Italië. Het vrijblijvende contact met de Romeinse local werd uiteindelijk liefde. Mijn liefde, die ik inmiddels mijn man mag noemen en de vader van ons zoontje. Zo kan het dus gaan. Eind 2015 gooide ik het roer helemaal om en besloot ik mijn baan als schoolmaatschappelijk werkster op een middelbare school op te zeggen en mijn leven in Nederland te verruilen voor Italië. In januari 2016 vertrok ik definitief uit ons kikkerlandje richting het land van spaghetti en wijn. Naar mijn Italiaanse amore. Met twee koffers, inclusief een lach en een traan bij het afscheid van mijn ouders en vriendinnen én met de wetenschap dat ik ze gelukkig snel weer zou zien. Want Italië-Nederland is natuurlijk wel te behapstukken. Inmiddels woon ik ruim 4 jaar samen met mijn Romein. In Santa Lucia. En zijn we een zoon rijker.

Na altijd maar te hebben gerend in Nederland, ontdekte ik het avontuur en de vrijheid in Italië. Ik ontdekte dingen waarvan je alleen van het bestaan af kunt weten als je er woont. Ik probeerde mijn nieuwe plek eigen te maken. Dat ging met vallen en opstaan. Met je Nederlandse hoofd functioneren in een totaal ander land. Je valt van het een in het ander. Het is een groot avontuur en een grote uitdaging. Een kronkelig pad. Een grote leerschool. Eén van de mooiste, moeilijkste en leerzaamste ervaringen in mijn leven. Gevoelens van gemis, onzekerheid maar ook trots. Je hebt het echte leven nodig om met de tijd de juiste antwoorden te kunnen krijgen. Maar hoe zoet is la dolce vita nou eigenlijk? Ik heb er wat stukjes over geschreven op mijn blog http://www.suzysaysciao.com.

En wat ging ik uiteindelijk doen in het land van de laars? Van origine ben ik pedagoog, maar in een ander land met een andere cultuur, een ander (hulpverlenings)systeem en zonder de taal fatsoenlijk te beheersen wordt dat een lastig verhaal. Andrea is freelance (bruiloft)fotograaf sinds 2003. Ik werd mede-eigenaar van ons fotografiebedrijf Panzironi Photography. We werken met verschillende Italiaanse klanten en daarnaast zijn we fotoshoots gaan aanbieden voor Nederlanders op citytrip in Rome. Van huwelijksaanzoeken en loveshoots tot bruiloften en gezinsfotografie. Fotoshoots met een snufje dolce vita en een vleugje Brabantse gezelligheid. Andrea geeft met zijn creatieve mind en professionaliteit een perfecte draai aan de foto’s en hij kent de stad op zijn duimpje. Ik ben een echte regeltante en vind het leuk om een fotoshoot in goede banen te leiden en creatief mee te denken in de plannen en wensen. Het blijft een feest om deel uit te maken van de liefdesverhalen van alle (Nederlandse) stellen en families die zich door ons laten vastleggen in Rome. Neem gerust een kijkje op onze website Panzironi Photography en op ons Facebook en Instagram account Panzironi Photography.

Sinds ik naar Italië ben vertrokken krijg ik geregeld vragen van mensen uit mijn omgeving over mooie plekken, leuke spots, lekkere eettentjes en fijne accommodaties. Mijn opgedane Rome ervaringen deel ik graag met andere Nederlanders, dus ik vind het leuk om hier zo nu en dan wat van me te laten horen.

Ci vediamo presto!
Suzanne