Opeens word je afgesneden en uitgescholden door een opgefokte local. Waarom? Je deed toch niets verkeerd? Geschreeuw, getoeter en handgebaren. Niets is Italië vreemd. De automobilisten in het land van de laars zijn meester in het aan hun laars lappen van de verkeersregels. Iedereen gaat weleens het boekje te buiten als het om verkeersregels gaat, maar de Italianen spannen hierin de kroon. Ze hanteren een nogal ongelukkige rijkunst en dat is zachtjes uitgedrukt. Uit onderzoek is gebleken dat Italianen de minst gedisciplineerde autobestuurders ter wereld zijn. Opmerkelijk feitje: de Italianen zijn het hiermee eens!

Voordat ik deelnemer werd in het Italiaanse verkeer, kende ik alleen de chaos in het Nederlandse wegennetwerk. Ik kon me nog weleens storen wanneer ik weer in de file stond richting mijn werk. Inmiddels is er een ware, nieuwe verkeerswereld voor mij opengegaan. Wanorde en onvoorspelbaarheid gaan hand in hand.

Op mijn dooie akkertje stap ik in de auto voor een boodschap. Niet meer in de Fiat 500, die is inmiddels verkocht. Geen Ferrari of Maserati maar inmiddels zijn we trotse eigenaar van een pausmobiel, oftewel de Fiat Berlingo van schoonpapà Sergio. Hij begeeft zich, gezien zijn leeftijd, steeds minder op het Italiaanse wegdek en dat is maar goed ook. Niet echt een sexy auto die pausmobiel, hoewel het belangrijker is wie er achter het stuur zit. Het lijkt allemaal zo goed te gaan, totdat ik op de hoofdweg van Santa Lucia arriveer. Het verkeer vliegt je van links en rechts om de oren. Hoé kom ik hier in hemelsnaam tussen?

Ik heb inmiddels ontdekt dat de Italianen een agressieve rijstijl hanteren om de andere weggebruikers te intimideren. Dan ik ook maar, want dat is de enige manier om als buitenlander te overleven. Rijden zoals een Italiaan! Oftewel ontzag afdwingen. Dit betekent dus alle werkmarkeringen, parkeerbeperkingen, snelheidsbeperkingen en verkeerslichten negeren. Het recht van de sterkste geldt. Cazzo, porca miseria, sei fuori di testa… Shit (netjes vertaalt), verdorie nog aan toe en je bent niet goed bij je hoofd! Vaak lopen de gemoederen hoog op. De Italiaanse weggebruikers wijzen de anderen er maar al te graag op dat ze het verkeerd doen. Maar de grap is, ze doen het allemaal verkeerd.

Mijn Italiaanse chauffeur kan er ook wat van. Met name toen we elkaar net leerden kennen, zat ik geregeld met samengeknepen billetjes op de passagiersstoel. Zijn rijvaardigheid is vaak onderwerp van discussie. Hoezo rij je midden op de weg? Plotseling duikt er een brommer op via de vluchtstrook en zoeft er een fietser tussendoor. Overmatig claxonneren. Gas bijgegeven. De bumper van de voorganger wordt gretig van dichtbij bekeken. Het rode licht springt op groen en er is getoeter van alle kanten. Het gaat niet snel genoeg. Voor ons rijdt een auto die het verkeer ophoudt, omdat de bestuurder het te druk heeft met telefoneren. Er wordt geen richting aangegeven of voorrang verleend. Zebrapaden? Gewoon voor de sier. Zin om te kletsen met een bekende die je onderweg tegenkomt? Gewoon midden op de weg. En tot slot zijn we bijna op de plaats van bestemming maar zoeken we ons het ongans naar een parkeerplaats. Eigenaar van een Smart? Dan mag je je gelukkig prijzen. Overdwars-, dubbel-, driedubbel parkeren. Het kan allemaal! En áls je dan een parkeerplaats veroverd hebt, dan staan daar de ‘parkeer-mannetjes’ paraat, die zichzelf de baan hebben toegeëigend om op die manier een zakcentje bij te verdienen. Bang voor een bekraste auto, dus geef maar een paar munten.

Als nuchtere Hollanders begrijpen we vaak niet waar die Italianen zich nou zo druk om maken. Ik haal het bij lange na niet om de ongelukkige rijkunsten van de Italianen te evenaren, maar als je het spel meespeelt, dan heb je nergens last van. Het is en blijft in ieder geval een fraai schouwspel waarbij mijn broek geregeld afzakt!